چه بارون قشنگی داره می باره. توی اولین روز از ماه اسفند. فردا سالگرد اولین جلسه خواسگاریمونه. اولین باری که همسرم همراه مادر و مادر بزرگ و خاله اش به عنوان یه خواسگاری رسمی اومدن خونه مون. چه باری روی دوشمون بود. دست مهربون خدا توی تک تک اون لحظه ها روی سرمون بود و بلاخره موفق شدیم. 2 اسفند روز موندگار تقویم وصال ماست. دنبال راهکار برای با هم بودن میگشت اما نه یه راه ساده! و البته که حرفها.

چهارشنبه 20 خردادماه سال 1394. به نظرم خیلی دردناک میاد. که با یادآوری خاص ترین روز زندگیت لبخند روی لب هات خشک بشه و سرت رو از شرم پایین بندازی و. منتظر باشی تا محکوم شی. این ناراحت کننده ترین اتفاقی بود که میتونست شادی رو از دلم بگیره. و عذابش وقتی زیاد میشه که میدونی هیچ مقصری غیر از خودت نبوده و نیست. امان از وقتی که دیگه نتونی خودت رو ببخشی. امان از وقتی که از خودت بدت بیاد. امان از وقتی که شکسته شه.

امروز پنجمین سالگرد ازدواج من و حامده. باوجو اینکه هنوز با هم قهربودیم علیرغم میل باطنی رفتم واسه اشتی کنون . وااای که چقدر سخته ادم پا پیش بزاره . دوست داشتم با خاطره خوش امروز رو سپری کنیم . خیلییییییی خوشحال شدم ممنون حامد عزیزم. بعد مدتها بالاخره به خونه خودم برگشتم. چقدر دلم واسه نوشتن تنگ شده. چقدر حرف دارم واسه گفتن چقدر گلایه.

Forgot Password or Username? 712;ēTHərī. By moving, adding and personalizing widgets.